قدس آنلاین- یاد آن آلبوم‌های قدیمی بخیر، کوچک و بزرگش فرقی نمی‌کند. در هر خانه‌ای می‌شد چند تایی از آن‌ها را پیدا کرد. یکی دو تایی از آلبوم‌ها را که جلد نفیس‌تر و رنگ و روی بهتری داشت برای عکس‌های برگزیده و شاید هم برای حفظ آبرویمان نزد غریبه ترها کنار گذاشته بودیم. مرز طبقه بندی و دیده شدن یا نشدن سایر آلبوم‌ها را مؤلفه‌های مشخص دیگری تعیین می‌کرد. مثلاً عکس آن هایی که خاطرات خوشی را برایمان رقم زده و تداعی می‌کردند همان اوایل آلبوم‌ها جای می‌دادیم و عکس آن هایی را که با دیدنشان غمباد می‌گرفتیم و حالمان را خراب می‌کردند جایی خارج از آلبوم‌ها و دور از دسترس این و آن قرار می‌دادیم یا اینکه عطایشان را به لقایشان می‌بخشیدیم و از همان ابتدا از خیر بودنشان می‌گذشتیم و به فجیع‌ترین شکل ممکن معدومشان می‌کردیم. بعضی‌های دیگر مثل عکس‌های عزیزانی را که از دست داده بودیمشان جایی دیگر زیر خرت و پرت هایی که سالی دوازده ماه دست احدی به آن‌ها نمی‌رسید، پنهان می‌کردیم تا نکند حال خودمان و دیگران با یادآوری خاطرات روزهای خوش با هم بودنمان آشفته شود.

آلبوم‌های ما پر از عکس‌های بی روتوش بود. عکس‌هایی که گاه به قدری تار گرفته می‌شد که برای خوب دیدنشان باید آن‌ها را از زیر روکش پلاستیکی آلبوم در می‌آوردی و آن قدر به چشم‌هایت نزدیک می‌کردی تا بتوانی چهره صاحبان عکس را بهتر تشخیص دهی.

خلاصه آنکه ورق زدن برگ‌های قطور و دیدن عکس‌های آلبوم‌های قدیمی شده بودند بخشی از زمان دور همی هایمان. آن یکی که تمام می‌شد می‌رفتیم سراغ دیگری. بارها گاهی پس از یکی دو بار دست به دست شدن باز هم یکی دو صفحه‌ای از آن‌ها را دوباره مرور می‌کردیم. گاهی هم با جزع و فزع‌های مدام و التماس و تمناهای چندباره از صاحبان اصلی عکس‌ها می‌خواستیم عکسی را به رسم یادگار پیشکشمان کنند. زورمان هم که نمی‌چربید به ناچار دور از چشم دیگران یکی دو عکس از بهترین‌ها را از این گنجینه نفیس به غنیمت می‌بردیم.

آنچه بود اینکه همه آلبوم‌ها در هر خانه و زیر هر سقفی با هر فرهنگی، بی آنکه یکی رویشان چیزی نوشته یا چسبانده باشد حریمی نانوشته داشت. هم صاحب آلبوم‌ها و هم بیننده غریبه و آشنا خوب می‌دانست کدام عکس را می‌تواند ببیند و کدام را نه.

امروز با ورق خوردن تقویم، بی آنکه خودمان هم بدانیم نسل آلبوم‌ها رو به انقراض می‌رود. آلبوم‌ها که نه، حریمی که پیش از این، نسل نسخه‌های به روزتر دوربین‌های دیجیتال و فناوری‌های تلفن همراه منقرض‌اش کرده بودند.

حال، نسل عفیف دیروز متحیر از شتاب دگردیسی جامعه خویش حق دارد بداند چه بر سر آن غیرت مثال زدنی‌اش آمده که به یکباره و یا که بتدریج، حریم امن نوستالوژی آلبوم‌ها جای خود را به عکس‌های روتوش خورده و بزک کرده فرزندانش روی پیج شبکه‌های مجازی بدهد. آری نسل عفیف دیروز حق دارد بداند ...!